Ten zakaz podniesie ceny mieszkań. Eksperci ostrzegają

Mikromieszkanie nie jest zwykłym „lokalem”, lecz precyzyjnie zaprojektowanym pomieszczeniem mieszkalnym o powierzchni poniżej 25 m². Efektywne wykorzystanie przestrzeni, łączenie funkcji oraz nowoczesne rozwiązania projektowe sprawiają, że tego typu wnętrza odpowiadają na potrzeby dzisiejszych użytkowników: mobilnych, elastycznych i szukających możliwości zakupu na własnych warunkach.

W realiach, w których ceny metra kwadratowego tradycyjnych mieszkań w największych miastach sięgają 15–17 tys. zł, mikromieszkania oferujące średnio ok. 13 tys. zł/m² stają się jedyną realną szansą na zakup własnego lokum. Dotyczy to zwłaszcza młodych dorosłych, singli, studentów, osób rozpoczynających karierę czy pracowników sezonowych.

Zakazy pozbawiają ich tej możliwości, pozostawiając pomiędzy zbyt drogim rynkiem najmu a niedostępną cenowo ofertą mieszkań większych.

W debacie o mikro często dominuje emocjonalny ton, tymczasem liczby są nieubłagane. Mikromieszkania należą do najbardziej efektywnych ekonomicznie form inwestowania w nieruchomości — zarówno pod względem kosztów wejścia, jak i tempa zwrotu.

Przykładowe porównanie:

• mikromieszkanie 23 m²
  23 m² × 13 000 zł = 299 000 zł;

• mieszkanie 40 m² (15 500 zł/m²)
  40 m² × 15 500 zł = 620 000 zł.

Różnica w koszcie zakupu przekracza dwukrotność, a to właśnie mikromieszkanie najczęściej osiąga wyższą relację przychodu z najmu do wartości inwestycji.

Dla inwestorów oznacza to niższy próg wejścia, mniejsze ryzyko i dużą płynność. Dla nabywców — realną możliwość zakupu bez wieloletniego obciążenia kredytowego.

Mikromieszkania pełnią ważną rolę w miejskiej strukturze społecznej. Ich eliminacja dotyka przede wszystkim:

To często jedyna forma przystępnego cenowo, własnego lokum oraz pierwszy krok ku niezależności.

Nie potrzebują dużej powierzchni — potrzebują możliwości mieszkania blisko pracy czy uczelni, bez nadmiernych kosztów.

Dla wielu z nich mikromieszkanie oznacza niższe koszty życia i możliwość pozostania niezależnym.

Brak mikro oznacza zniknięcie z rynku najtańszego segmentu najmu, co prowadzi do ogólnego wzrostu cen.

– Zakazując budowy pomieszczeń mieszkalnych poniżej 25 m², uderzamy nie w deweloperów, ale w zwykłych ludzi. Mikromieszkanie to często jedyna opcja zakupu dostępna dla młodych lub osób żyjących samodzielnie. To również ważny segment inwestycyjny, który stabilizuje rynek najmu i zapewnia dostępność tańszych ofert. Eliminacja mikro powoduje wzrost cen i ograniczenie wyboru – a tego nikt realnie nie potrzebuje – mówi Marcin Jaśko, rzecznik prasowy Inplus New Home.

Ekspert podkreśla, że to właśnie mikromieszkania uzupełniają lukę, którą pozostawia brak spójnej polityki mieszkaniowej państwa. Dają szansę tym, którzy przy dzisiejszych cenach nie mają możliwości zakupu większego lokum, nawet przy wysokim wkładzie własnym.

1. Spadek dostępności najtańszych ofert mieszkaniowych
   Brak mikro to presja cenowa na segment 25–35 m².

2. Wypychanie młodych do wynajmu wieloosobowego
   Mniej prywatności, gorszy standard życia, mniejsze bezpieczeństwo.

3. Ubożenie struktury mieszkaniowej miast
   Różnorodność typów lokali jest kluczem do zrównoważonego rozwoju.

4. Ograniczenie możliwości inwestycyjnych klasy średniej
   Nie każdy może pozwolić sobie na inwestycję za 600–800 tys. zł; próg 250–350 tys. jest często jedynym dostępnym.

Pomieszczenia mieszkalne poniżej 25 m² wypełniają coraz większą lukę między zapotrzebowaniem społecznym a możliwościami finansowymi. Oferują dostępność, są ekonomiczne w utrzymaniu i stanowią realną alternatywę na zatłoczonym rynku mieszkaniowym.

Zakazy uderzają w fundament tej równowagi, pogłębiając problemy zamiast je rozwiązywać. Dlatego potrzebne są nie restrykcje, lecz mądre standardy projektowe i rozwiązania wspierające różnorodność rynku.

W starzejącym się, mobilnym społeczeństwie mikromieszkanie nie jest marginalną fanaberią — to istotny element nowoczesnej polityki mieszkaniowej i narzędzie wyrównywania szans.